کولر هوا به عنوان یک مبدل حرارتی سرد ویژه نقش مهمی در صنعت پتروشیمی ایفا می کند. استفاده از هوای پایان ناپذیر به عنوان یک وسیله خنک کننده یک وسیله صرفه جویی در مصرف انرژی در مقایسه با کولر آبی است و همچنین از مشکل آلودگی آب حساس تر جلوگیری می کند.

ساختار کولر هوا اساساً از 4 قسمت تشکیل شده است: جعبه لوله و باندل لوله، فن، کرکره، قاب. قسمت مرکزی جعبه لوله و تبادل حرارتی لوله، نوع و آرایش لوله پره دار تأثیر زیادی بر ضریب انتقال حرارت در داخل و خارج لوله دارد. فن وسیله ای برای گردش هوای اجباری است و همچنین یک جزء کلیدی برای افزایش انتقال حرارت در خارج از لوله است. دو نوع تنظیم خودکار فن و تنظیم دستی فن وجود دارد. پرده ها همچنین می توانند حجم هوا را تنظیم کنند و در عین حال از لوله پره دار محافظت می کنند.

استفاده از کولرهای هوا می تواند باعث صرفه جویی زیادی در مصرف آب صنعتی، کاهش آلودگی، حفاظت از محیط زیست و کاهش هزینه های زیرساختی شود. به منظور گسترش استفاده از کولرهای هوا، یک خنک کننده هوای مرطوب در دهه 1960 ظاهر شد، یعنی یک دستگاه اسپری آب در جلوی بسته لوله اضافه شد و مقدار کمی آب اتمیزه شده بر روی سطح تبخیر شد. از پره ها برای افزایش قابل توجه انتقال حرارت استفاده شد. راندمان حرارتی در مقایسه با نوع خشک 2 تا 4 برابر افزایش می یابد. کولرهای هوای مرطوب به طور گسترده در پالایشگاه های نفت استفاده می شود. بسته‌های لوله با هوای خشک و بسته‌های لوله با هوای مرطوب نیز می‌توانند یک خنک‌کننده هوای ترکیبی را تشکیل دهند. توسعه لوله های پره دار با مقاومت حرارتی تماس کم و راندمان انتقال حرارت بالا، مصرف برق کم و فن های کم صدا کلید توسعه کولرهای هوا است.